Sponsors
Colofon
copyright © 2007
Webdesign tevens webmaster by
Mark Bunck
Bannerdesign by
Henk van Hardeveld
Contactadres:
[email protected]
Vanaf 1 februari kunt u nieuws en filmreportages bekijken uit de Deaflympics TV.
Klik hierop voor de Deaflympics filmfragmenten.Als u interesse heeft voor andere filmreportages, kunt u ze nu ook bekijken uit Focus-5 TV.
Klik hierop voor de filmfragmenten uit Focus-5 TV.Zondag 11 februari
WEER THUIS!
Met een vliegreis van ongeveer 12 uur voor de boeg stonden we 's ochtends op.
Gisteren hoorden we al dat we, naar Chicago, met de Zwitsers en Zweden in het vliegtuig zouden zitten
en omdat die heel veel bagage hebben, nog veel meer dan wij, wilden we graag vroeg inchecken.
Daar waren we dankzij een handig systeem zo mee klaar (misschien een ideetje voor Schiphol?)
dus daarna konden we taxfree gaan winkelen. Tenminste als er leuke winkels waren geweest.
Dat viel een beetje tegen, dus bij de gate gezeten en gewacht.
We hoorden de grondstewardessen fluisteren over een te zwaar vliegtuig en dat er mensen (onvrijwillig) uit zouden moeten.
Oh oh, als wij dat maar niet zouden zijn. Nu het dan toch afgelopen is, dan ook maar snel naar huis.
Gelukkig werd er eerst nog om vrijwilligers gevraagd en die waren er wel.
In het vliegtuig bleek dat er meer passagiers dan stoelen waren en er moest weer een vrijwilliger gevonden worden.
Ondertussen bleef het vliegtuig maar aan de grond staan en werden wij wel een beetje zenuwachtig:
onze overstaptijd op Chicago was maar 50 minuten! Gelukkig redden we het allemaal prima.
Vanuit het raam zagen we de koffers het ruim binnengaan, dus dat was ook geregeld.
Goede vlucht gehad, veel geslapen: iedereen was moe, en mooi op tijd landden we op Schiphol.
Toen we door de douane kwamen zagen we de koffers en skischoenen al op de bagageband liggen
en dus was het wachten alleen nog maar op de ski's. Na een tijdje leek het er op dat deze niet meegekomen waren
en na navraag bleek dat inderdaad het geval: ze staan nog op Chicago.
Zodra ze in Amsterdam aankomen, zullen ze worden thuis gebracht.
In de tijd dat wij bij de verloren bagage balie stonden,
stonden de verwelkomers van het Nederlandse team te wachten in de aankomsthal.
Jan Bloemkolk, Jan de Jong, Rob Klaassen en Mark Bunck stonden klaar met bloemen en felicitaties.
Ook was RTV Noord Holland er met een verslaggever en een cameraman.
Op de heenweg waren we met de auto naar Schiphol gebracht, terug gingen we met de trein. Misschien toch wel fijn dat de ski's niet meegekomen waren, want ook nu hadden we wel genoeg bagage om mee te sjouwen! Thuis merkten we pas echt hoe vermoeiend de afgelopen twee weken zijn geweest: 's avonds allemaal vroeg naar bed, want vanaf morgen begint het echte leven weer ...
Zaterdag 10 februari
LAATSTE DAG
Vanaf vanochtend vroeg was het al opruimen en inpakken geblazen.
Het begon met de ski's die weer in dozen gepakt moesten worden.
Deze worden net als op de heenweg op speciaal transport verstuurd.
Daarna moesten de koffers gepakt worden. Omdat het vrachttransport pas over twee weken in Oostenrijk aankomt
en er in de tussentijd wel getraind moet kunnen worden voor de Nederlandse Kampioenschappen begin maart,
nemen we een aantal ski's zelf mee.
Dat betekent wel dat we per persoon in plaats van twee koffers maar ��n koffer mochten meenemen.
Met al die dikke skispullen is dat wel een beetje krap, maar gelukkig paste alles na enig puzzelen toch weer.
Voordat we weg moesten naar de sluitingsceremonie gingen we nog snel even langs het Little America Hotel,
het hoofdkwartier van de Deaflympics, om de Diploma's op te halen. Heel belangrijk!
Daarna snel de bus in, op naar het Salt Palace Convention Center.
De organisatie wilde dat iedereen er al op tijd zou zijn en dus stonden wij er om zes uur.
Volgens ons was het de bedoeling dat de ceremonie om zeven uur zou beginnen,
maar er verandert nog wel eens wat en de aanvangstijd werd verschoven naar acht uur. Lang wachten dus!
Toen we uiteindelijk naar binnen mochten was de ceremonie snel voorbij en begon de Farewell-party.
Heerlijke chocoladefondue, pannenkoeken, ijs en andere lekkernijen stonden voor ons klaar. Nadat iedereen genoeg gegeten had begonnen de Japanners van alles uit te delen. Wel in ruil voor andere dingen natuurlijk. Wij ruilden onze speldjes en wuppies in voor onder andere bandana's en waaiers.
Toen de ruilhandel eenmaal op gang was gekomen, wilde iedereen alles met iedereen ruilen. Wij wilden nog erg graag de wanten van de Finnen hebben. Gebreid van witte wol, met een blauw kruis: zoals de vlag. Helaas waren de Finnen er zelf erg aan gehecht en vonden ze ons ruilmateriaal niet goed genoeg, te klein. Daar moeten we voor een volgend evenement iets op verzinnen! Aan het eind van de avond kreeg Pieternel toch nog een want toegestopt van een Finse ijshockeyer: helemaal gelukkig!
Met alle Oostenrijkers tot het eind aan toe gebleven, daarna met elkaar op gebleven tot de Oostenrijkers weg moesten. Zij zouden al om half vier 's nachts vanaf het hotel vertrekken, dus het was niet meer de moeite om naar bed te gaan. Na iedereen gedag gezegd en uitgezwaaid te hebben konden we nog drie uurtjes slapen voordat we zelf op moesten om naar het vliegveld te gaan.
Vrijdag 9 februari
N�T NIET
Pieternel haar favoriete en beste onderdeel, de Slalom, werd vandaag geskied.
Wel iets beter dan gisteren, maar nog steeds niet helemaal opgeknapt verscheen zij met nummer 11 aan de start.
Het eerste deel van de piste was vrij steil,
maar Pieternel kwam goed naar beneden: "technisch super, maar niet agressief genoeg",
zoals de trainer van het Duitse team later zei. Ze skiede de eerste manche de vijfde tijd.
Een vijfde plaats levert wel een Diploma, maar geen medaille op en daarom was het de tweede manche alles of niets.
De slalom was lastig gestoken en de piste lag er niet heel goed bij.
Maar Pieternel moest veel risico nemen en dat deed ze. Technisch weer heel goed en dit keer ook agressief kwam ze naar beneden.
Ze ging heel hard. Op het vlakkere gedeelte van de piste maakte ze helaas een fout waardoor ze volledig stil kwam te staan.
Dat kostte een hoop tijd. Toch kwam Pieternel deze manche nog als vierde over de finish
en was ze maar 0.11 seconde langzamer dan degene die de derde tijd skiede.
Over twee afdalingen genomen scheelde het uiteindelijk iets meer dan een seconde met nummer drie.
Zonder de fout was een podiumplaats heel goed mogelijk geweest!
Natuurlijk baalde Pieternel ontzettend en dat mag, maar ook fouten maken is een deel van het ski�n.
Dat kan nou eenmaal gebeuren en gelukkig ziet ze dat zelf ook wel in.
Ook al heeft ze geen medaille en staat er op de uitslagenlijst niet wat er tijdens het ski�n gebeurt,
wij weten in elk geval hoe Pieternel geskied heeft en dat ze het kan! En daarbij: vierde is ook een heel erg mooi resultaat!
Dat vonden de vier Nederlandse supporters die vandaag naar Park City waren gekomen om Pieternel aan te moedigen ook.
Van de week kregen we van hen een mailtje dat ze in Salt Lake City waren en dat ze naar Pieternel wilden komen kijken.
Hartstikke leuk!
's Avonds hebben we ter afsluiting van de Deaflympics samen met alle ski�rs, snowboarders, de enige langlaufer, begeleiders
en cameraploeg van de Oostenrijkers, gegeten.
Morgen volgt nog een dag met opruimen en inpakken
en na de sluitingsceremonie en de Farewell-party zitten de Deaflympics 2007 er dan echt op. Jammer!
Donderdag 8 februari
DE REUZENSLALOM EN WEER EEN DIPLOMA!
Pieternel begon de dag niet zo goed. De afgelopen dagen had ze al wat last van keelpijn
en vandaag was ze zelfs een beetje ziek. Met allerlei dopingvrije middeltjes ging ze de piste op.
De eerste manche ging, ondanks het feit dat ze beneden geen adem meer had, best goed.
Een vijfde tijd, maar er zaten wel een aantal dames vlak achter haar.
Waaronder haar trainingsmaatje/kamergenote/vriendin uit Oostenrijk.
Voor de tweede manche spraken ze af dat de 'verliezer' van hun twee�n de ander op een drankje moest trakteren.
Allebei er op gebrand te winnen, won Pieternel uiteindelijk die strijd. In het hele veld werd ze vijfde.
Dus alweer een Diploma, het derde al en dat terwijl ze vandaag toch niet helemaal fit was.
Na de wedstrijd werd er nog even slalom getraind, met het oog op de wedstrijd van morgen.
Pieternel zegt dat de palen hier zwaarder zijn dan in Europa en dat is wel even wennen.
Morgen zal de wedstrijd op de Olympische slalompiste van 2002 gehouden worden.
Hoewel niet helemaal even lang, nog steeds best pittig.
Pieternel is daarom vanavond op tijd naar bed gegaan en hopelijk is ze morgen weer beter!
Woensdag 7 februari
RUST
Eindelijk een rustdag voor de ski�rs! Dat is ook wel nodig ook.
Twee dagen tijdtraining en daarna nog drie dagen wedstrijden is heel vermoeiend.
Voor buitenstaanders lijkt het misschien gemakkelijk: je hoeft immers maar twee keer te ski�n,
dat kan toch niet zo moeilijk zijn? Er komt echter veel meer bij een wedstrijd kijken.
Om een idee te geven van hoe een wedstrijddag er hier uitziet: om kwart voor zes gaat de wekker,
ontbijt is om half zeven, half acht stappen we in de auto naar Park City waar we na ongeveer drie kwartier rijden aankomen.
Een snelle warming-up en dan skischoenen aan en met de lift naar boven.
Inski�n totdat het verkennen begint, tijdens het verkennen goed concentreren en kijken (en onthouden)
hoe de palen gestoken zijn en dan weer vlug naar boven naar de start.
Om tien uur gaat de eerste ski�r weg en om de minuut mag de volgende starten.
Na ongeveer een uur is de eerste manche klaar en dan is het wachten tot de palen omgestoken zijn.
Daarna begint het vanaf het verkennen weer van voren af aan.
De wedstrijden zijn vaak om een uur of twee afgelopen en dan kan er pas geluncht worden.
Meestal volgt hierna voor de ski�rs nog een korte training voor de wedstrijd van de volgende dag
en de begeleiders hebben vergadering. Voordat we bij het hotel zijn is het zo vijf uur, half zes.
Om zeven uur begint de prijsuitreiking en uit sportief oogpunt bezien hoor je daar te zijn.
Ook als je zelf niet in de prijzen bent gevallen. Avondeten moet daarna nog gebeuren
en voor de ski�rs zit de dag er dan wel zo'n beetje op.
De begeleiders zijn nog tot laat in de avond bezig met het prepareren van ski's,
het bijhouden van persactiviteiten en het regelen van andere belangrijke zaken.
Er worden hier dus lange dagen gemaakt!
Na vandaag kan iedereen er de komende twee wedstrijddagen weer tegenaan!
Dinsdag 6 februari
PAAL GEMIST, GEEN KLASSERING
Met startnummer 1 mocht Pieternel vandaag van start op de Super-G.
Helaas gaf het nummer niet aan op welke plaats ze zou eindigen.
Op het steile stuk verkeek Pieternel zich in hoe ze een bepaalde paal moest aanski�n en ze vloog er uit.
Kan gebeuren, de twee ski�rs meteen na haar gingen op precies dezelfde plek in de fout.
Vanaf nummer vier waren de ski�rs gewaarschuwd en zij deden het beter.
Amanda Goyne skiede vandaag haar eerste wedstrijd en won meteen.
Tweede werd Petra Kurkova en derde Tereza Kmochova.
Net als de afgelopen dagen een Amerikaans/Tsjechisch podium.
Ook bij de heren zien we vaak dezelfde personen terug: eerste werd weer Matthias Becherer uit Duitsland,
tweede de Zwitser Roland Schneider en gedeeld derde werden Philipp Perchtold (Oostenrijk) en Austin Nelson (USA).
Morgen is er een vrije dag
en daarom zijn we vanavond na de prijsuitreiking bij de ijshockeywedstrijd Amerika - Canada blijven kijken.
Met pizza's en hotdogs hebben we Canada vanaf de tribune aangemoedigd.
Tevergeefs helaas, Canada heeft verloren.
Desondanks was het erg leuk. Het ging er wel behoorlijk hard aan toe.
Beide teams wilden per se winnen. Wat dat betreft leek het wel of we een voetbalwedstrijd Nederland - Duitsland keken!
Toch nog een beetje thuis, zo ver van huis.
Maandag 5 februari
SUPER-RESULTAAT OP DE SUPER-COMBINATIE!
De achtste plaats en het Diploma van gisteren smaakte naar meer en Pieternel ging vanochtend vol van start.
De eerste run van de Super-Combinatie is altijd een Afdaling en hij was vandaag behoorlijk snel gestoken.
Bovenin ging het goed en Pieternel kwam hard naar beneden.
Vlak voor de sprong maakte ze helaas een fout en dat kostte veel tijd.
Toen alle dames beneden waren bleek Pieternel de elfde tijd te hebben.
Bij de tweede run, de Slalom, startten de ski�rs op tijd in omgekeerde volgorde: de langzaamste eerst en de snelste laatst.
Nog steeds behoorlijk teleurgesteld, maar wel vol strijdkracht vertrok Pieternel en liet zien dat ze een goede slalom kan ski�n.
Ze zette deze run de vierde tijd neer waardoor ze overall op de vijfde plaats eindigde.
Weer een heel goede prestatie! Weer een Diploma!
Het podium werd vandaag door dezelfde dames bezet als gisteren bij de Afdaling, maar dan in een andere volgorde.
Vandaag won Petra Kurkova (Tsjechi�) de spannende strijd van haar landgenoot Tereza Kmochova die tweede werd.
De Amerikaanse Kelley Duran was vandaag de nummer drie.
Bij de heren was de Duitse Matthias Becherer met afstand de snelste.
Roland Schneider uit Zwitserland werd tweede, op de voet gevolgd door Philipp Perchtold (Oostenrijk).
Zondag 4 februari
EEN OLYMPISCH DIPLOMA!!!
Na twee trainingsdagen ging het vandaag om het 'eggie': de eerste wedstrijd voor de alpine ski�rs, de Afdaling.
Best wel spannend vond Pieternel het. Trainen met tijd is ��n ding, een echte wedstrijd is toch wel heel anders.
Dan moet het gebeuren, ook al is dit onderdeel voor Pieternel meer een oefening dan dat er echt wat van haar verwacht wordt.
De afgelopen twee dagen is er vier keer geoefend, maar verder heeft ze eigenlijk nog nooit op de Afdaling getraind.
Dit is ook pas haar tweede wedstrijd ooit op dit onderdeel.
Je met meer dan tachtig kilometer per uur naar beneden laten storten vraagt wel wat van een sporter.
Vooral veel durf en moed. Je moet absoluut geen angst voor snelheid hebben.
Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, maar het lukt Pieternel heel aardig.
Na de eerste run was ze niet tevreden, ze moest veel sneller. Een negende plaats was niet goed genoeg.
Frustratie is soms een goede drijfveer en hoewel de tweede tijd absoluut gezien niet beter was, de piste werd langzamer,
schoof ze wel een plaats op. Achtste dus, een Olympisch Diploma!
Voor het eerst in de geschiedenis van de Winter Deaflympics neemt Nederland een diploma mee naar huis.
Een resultaat om trots op te zijn!
's Avonds bij de prijsuitreiking stonden wij gewapend met fotocamera's om dit alles voor eeuwig vast te leggen.
Om een nog onduidelijke reden werden echter alleen de nummers ��n tot en met drie naar voren geroepen.
De diploma's zouden later in de postvakken terug te vinden zijn.
Logischerwijs een beetje een teleurstelling voor Pieternel,
want het was leuk geweest om in het ijshockeystadion toegejuicht te worden.
De andere diplomawinnaars waren ook verbaasd dat zij nu niet gehuldigd werden,
maar iedereen heeft maar extra geklapt voor de medaillewinnaars.
De Tsjechische Tereza Kmochova was vandaag de snelste dame.
Kelley Duran (USA) en Petra Kurkova (Tsjechi�) werden respectievelijk tweede en derde.
De heren leverden een zeer spannende strijd: Roland Schneider uit Zwitserland was net 0.01 seconde sneller
dan de Italiaanse Aaron Nider.
Met slechts 10 honderste achterstand op nummer twee werd Philipp Steiner (Zwitserland) derde.
Morgen staat de Super-Combinatie op het programma.
Zaterdag 3 februari
DE 16e WINTER DEAFLYMPICS ZIJN GEOPEND!
Vanochtend kregen we het bericht dat er voor Nederland een uitzondering gemaakt zou worden
wat betreft het dragen van de vlag bij de openingsceremonie. Maartje, onze Super Supporter, mocht het doen.
Wij blij, nu zijn we tenminste vertegenwoordigd!
Maar eerst stond vandaag de tweede tijdtraining voor de Afdaling gepland.
Pieternel heeft het goed gedaan: twee keer een negende tijd.
Tussen de eerste en de tweede run was er nog even stress: Pieternel haar ski's waren weg!
Bleek dat een Zwitserse per ongeluk de verkeerde ski's mee naar boven genomen had.
Niet slim, maar gelukkig kwam alles op tijd voor de start van de tweede manche goed.
Pieternel was eerst wel even kwaad om zo'n domme fout, maar toen de ski's weer omgeruild waren, was alles snel vergeven.
De vlaggendragers moesten 's middags oefenen. Bijna mocht Maartje niet mee met de bus naar het stadion,
want ze had geen teamkleding en dat was verplicht. We hebben echter geen teamkleding, daar was geen geld voor.
Het kostte enige overredingskracht, maar uiteindelijk mocht ze dan toch mee, hoewel niet van harte.
De meeste Amerikanen zijn heel vriendelijk en gastvrij, maar tegelijk wil men hier alles heel erg controleren,
volgens regeltjes doen. Toegegeven, de andere landen zagen er wel heel verzorgd uit, zo allemaal in eenzelfde pak.
Maar wat niet kan dat kan niet.
Er moest ruim een uur voor aanvang van de ceremonie verzameld worden
en in de tijd dat we moesten wachten werd er hevig aan ruilhandel gedaan.
De Nederlandse pin met een oranje tulp werd vaak geruild voor pins/objecten van andere landen.
Ook de oranje wuppies die nog van het EK drie jaar geleden over waren, waren erg in trek.
Bij aanvang van de openingsceremonie werden de landen ��n voor ��n aan het publiek voorgesteld.
Nadat wij over het podium waren gelopen mochten we gaan zitten.
Na een aantal welkomsttoespraken, het anthem, het overdragen van de vlag,
het aansteken van de vlam en het afleggen van de eed waren er een aantal optredens.
Dove Pow Wow indianen gaven hun zegen en voerden een traditionele dans uit.
John Maucere beeldde een gedicht in gebarentaal uit en Rathskellar, een groep dove dansers, gaf een spetterende uitvoering weg.
De avond eindigde met een lasershow en vuurwerk: let the games begin!
Vrijdag 2 februari
SNEL, SNELLER, NOG NET NIET SNELST
Voordat een ski�r aan de Afdaling mee mag doen, moet hij/zij eerst aan een aantal eisen voldaan hebben:
het pak moet gelood zijn, de ski's moeten een bepaalde lengte (2.10 meter) en radius (45 meter) hebben
en er moeten tenminste twee, door de Deaflympics georganiseerde, trainingen zijn bijgewoond.
Deze trainingen zijn met tijd, dus het is meteen een mogelijkheid om te kijken waar je ongeveer staat in het veld.
Vandaag stonden de eerste twee trainingsruns op het programma.
De wedstrijd zou om tien uur beginnen, nadat de deelnemers de kans hadden gehad om in te ski�n en het parcours te verkennen.
Uiteindelijk werd er pas om twaalf uur met de wedstrijd gestart,
omdat de palen na een protest van de coaches omgestoken moesten worden:
de eerste keer stonden er hele scherpe bochten en met afdalingsski's zouden deze niet te halen zijn.
Pieternel ging de eerste keer nog wat voorzichtig, de tweede keer nam ze meer risico
en dat vertaalde zich in de tijd: twee seconden sneller ten opzichte van de eerste keer.
Totaal werd ze uiteindelijk negende. Natuurlijk was dit nog maar een training en zal nog niet iedereen voluit gegaan zijn,
maar negende op de afdaling is een heel goed resultaat voor Pieternel en beter dan verwacht.
Meestal zit er een in een Afdaling wel een sprong verwerkt:
soms heeft de piste van zichzelf al een extra heuveltje en anders wordt er wel een schans gemaakt.
's Avonds bij de videoanalyse was te zien dat Pieternel een perfecte sprong uitvoerde.
Ze kreeg hiervoor zelfs applaus van de Oostenrijkers!
Rob Klaassen is vandaag weer bij ons op bezoek geweest.
Er was een probleem met het dragen van de vlag bij de openingsceremonie en dat moest opgelost worden.
De organisatie van de Deaflympics wil namelijk dat alleen sporters vlagdrager zijn.
Dat is op zich prima, maar de vlagdragers moeten voorafgaand aan de opening de procedure oefenen.
Voor Pieternel betekent dit dat zij meteen na haar training morgen naar het stadion moet
waar de openingsceremonie gehouden wordt en daar tot negen uur vanavond, tot het eind van de ceremonie, moet blijven.
Daar moet veel gelopen en gestaan worden en zal er geen tijd zijn om te rusten.
Gezien het feit dat zij de dag erna een wedstrijd heeft, het gevaarlijkste onderdeel nog wel, is dit niet verantwoord.
We hopen nu dat een ander lid van het Nederlandse team met de vlag mag lopen,
want het zou wel heel jammer zijn als onze driekleur niet vertegenwoordigd is vanavond... Wordt vervolgd!
Donderdag 1 februari
PAKKEN-CONTROLE
Vandaag is officieel de eerste dag van de Deaflympics!
Vanaf vandaag zijn er in Park City pistes gereserveerd voor de trainingen van de ski�rs en mogen er palen gestoken worden.
Pieternel heeft vandaag reuzenslalom getraind, in een afdaalpak van het Oostenrijkse team (?).
Haar eigen pakken moesten vanochtend gelood worden. Dat houdt in dat de luchtdoorlaatbaarheid van de stof gemeten wordt.
De FIS, de internationale ski federatie, stelt als eis dat een afdaalpak tenminste 30 millimeter luchtdruk doorlaat.
Dit vanwege veiligheidsredenen: bij een val met hoge snelheid smelt de stof dan niet door de wrijving.
Een goedgekeurd pak krijgt een loden plaatje in de pijp.
Zoals verwacht zijn de door de Nederlandse Ski Vereniging beschikbaar gestelde pakken van Pieternel in orde!
Nieuwe pakken zijn nog wel eens stijf en stug en dit heeft invloed op de mate van luchtdoorlaatbaarheid.
Bijna alle teams hebben voor de Deaflympics nieuwe kleding aangeschaft en veel pakken zijn nog nooit gedragen.
Een groot aantal pakken kwam eerst dan ook niet door de keuring heen.
Na veel getrek en gesjor aan de stof zijn uiteindelijk, soms wel na 4 metingen,
toch van alle deelnemers de wedstrijdpakken goedgekeurd.
Vanmiddag was er geen training. De ski�rs hebben morgen een tijdtraining voor de afdaling en moeten goed uitgerust zijn.
Pieternel heeft de vrije middag gebruikt om Salt Lake City te bekijken.
Van bovenaf: vanaf het dak van een 26 verdiepingen tellend gebouw. Met de lift was ze in evenveel seconden boven!
's Avonds is Rob Klaassen, die Nederland vertegenwoordigt op het congres, bij ons langs geweest.
Hij heeft de teambespreking bijgewoond en kennis gemaakt met de Oostenrijkers.
Woensdag 31 januari
LET IT SNOW, LET IT SNOW, LET IT SNOW
Het heeft gesneeuwd! Vanochtend toen we de deur open deden, lag er al een vers laagje wit poeder en het viel nog steeds.
Salt Lake City heeft de reputatie de beste sneeuw ter wereld te hebben
en normaal schijnt er in de winter wel 15 meter sneeuw te vallen!
Dit seizoen, net nu wij er zijn, valt het helaas heel erg tegen: slechts 3 meter is er tot nu toe gevallen.
Op het moment ligt er zo'n 120 centimeter sneeuw op de pistes.
Dat moet zeker genoeg zijn voor de wedstrijden, maar een beetje jammer is het natuurlijk wel.
De trainers van de Oostenrijkers zijn vanochtend al vroeg naar de piste gegaan.
Ze hebben getest welke wax hier in de Amerikaanse sneeuw het snelste is,
zodat de ski's op de best mogelijke manier geprepareerd kunnen worden voor de wedstrijden.
De training van de ski�rs was vandaag nog niet met palen, maar gewoon vrij en op gevoel en techniek.
Pieternel zegt dat het al veel beter gaat dan gisteren, het juiste gevoel komt er aan.
Zoals gezegd werd er niet al te lang geskied vandaag: de accreditaties moesten gehaald worden.
Pieternel had haar pas al snel en kon terug naar het hotel, bij de begeleiding duurde het iets langer,
maar als het goed is, is alles nu in orde! Met dank aan Gerdinand Wagenaar, die voor ons heeft getolkt.
Wij kunnen allemaal natuurlijk wel gebaren, maar zo in een andere taal is het wel wat lastiger voor ons horenden.
Pieternel begrijpt iedereen die ze hier tegenkomt uitstekend.
's Avonds waren de eerste vergaderingen voor de teamcaptains en coaches.
Alle belangrijke dingen zoals trainingstijden, vervoer en regels worden daar besproken.
Deze keer verliep alles nog wat ongestructureerd en duurde het erg lang.
Pieternel heeft in de tussentijd met het Oostenrijkse team gegeten.
De snowboarders en langlaufer zijn vannacht ook aangekomen, dus de groep is nu weer een stuk groter dan eerst.
Het is heel gezellig! De goede sfeer zal de prestaties zeker ten goede komen!
Dinsdag 30 januari
VOOR DE EERSTE KEER IN DE AMERIKAANSE SNEEUW!
Vandaag was de eerste trainingsdag voor Pieternel en de Oostenrijkse ski�rs.
Geen van allen had ooit eerder in Amerika geskied, dus iedereen was benieuwd of het ski�n hier nou echt zo anders is
dan in de Alpen. Er wordt namelijk altijd gezegd dat dat heel veel van elkaar verschilt.
Pieternel vond het inderdaad anders, raar, maar hoe en waarom precies is moeilijk te beschrijven.
Het is maar goed dat de wedstrijden pas over een paar dagen beginnen, want het is wel even wennen.
Wat ook anders is dan in Europa, is dat er hier een soort politie agenten op de piste aanwezig zijn.
Er zijn verschillende snelheidszones en als je te hard gaat, kan je een boete krijgen!
Lastig voor de snelle wedstrijdski�rs natuurlijk!
Gelukkig bleef het deze keer bij een waarschuwing, maar de volgende keer zal het anders zijn...
Over een paar dagen zal er op een afgezette piste getraind kunnen worden
en dan zal de snelheid (hopelijk) geen problemen meer opleveren.
Tot dan moet er maar goed uitgekeken worden naar de mannen van de Ski Patrol in hun rode jasjes.
De sporters zullen iedere dag na het ski�n een afspraak hebben met de fysiotherapeute die de Oostenrijkers hebben meegenomen.
Als het nodig is worden ze gemasseerd en anders kunnen ze gewoon even lekker hun verhaal doen.
Vandaag was vooral om elkaar wat beter te leren kennen.
Laten we hopen dat Pieternel ook de komende dagen niet echt gebruik hoeft te maken van de diensten van de fysio!
Alle atleten en officials moeten geaccrediteerd worden:
we krijgen van de organisatie een soort identificatiebewijs met naam en foto.
Hiermee kunnen we overal binnenkomen bij alles wat met de Deaflympics te maken heeft.
De hele ploeg ging daarom vanavond naar het hoofdkantoor van het organisatiecomit�.
Daar aangekomen bleek echter dat we te laat waren, hoewel dat volgens het offici�le schema niet zo was.
Geen probleem: morgen kan het ook!
Dat betekent wel dat er morgen minder lang getraind kan worden, maar dat is niet zo erg.
Net als bij de conditie, komen de skiprestaties toch niet aan op de hoeveelheid training op de laatste dagen.
Het is meer voor het gevoel en dat zal morgen vast al beter zijn dan vandaag.
Maandag 29 januari
DE EERSTE DAG
Gisteren een lange reis gehad of niet, om half negen zat iedereen al weer aan het ontbijt.
Nog niet echt een gezond en voedzaam sportersontbijt, maar wel erg lekker: zoete broodjes, muffins, bagels.
Net als in films! Ook loopt iedereen hier inderdaad met enorme bekers koffie over straat.
Alles is hier overigens groot: de bedden, de wegen, de auto's.
De Oostenrijkers hebben de beschikking over twee hele grote SUV's .
Onze huurauto is van een iets normaler formaat en wij hebben als Nederlanders een wel erg leuk nummerbord, toepasselijk!
Pieternel is 's ochtends na het ontbijt samen met de andere sporters boodschappen gaan doen bij de supermarkt en de begeleiders hebben in die tijd alle ski's uitgepakt. Deze waren verpakt in dozen al vooruitgestuurd en de mensen van het hotel waren toch wel enigszins geschrokken van hoe veel het wel niet was: meer dan 70 paar ski's! Het hotelpersoneel heeft voor ons ��n grote hotelkamer ingericht als service-'hok'. Daar kunnen de ski's geprepareerd worden en staan ze veilig.
Nadat alle noodzakelijke dingen geregeld waren, was het tijd voor het middageten. Leuk detail: de begeleiders gingen naar McDonalds en de sporters zochten een restaurantje op waar wat gezonder eten werd geserveerd!
Terug in het hotel was er even tijd om te rusten en het eten te laten zakken, maar daarna moest er gesport worden: eerst een stuk hardlopen en daarna de fitnessruimte van het hotel in. Als voorbereiding op de Deaflympics heeft Pieternel de afgelopen maanden natuurlijk al een conditieprogramma gevolgd. Het sporten deze laatste dagen voor de wedstrijden is dan ook meer om de conditie op peil te houden en soepel te blijven dan om conditioneel nog te verbeteren.
's Avonds, na de teambespreking, is de hele ploeg met de tram richting het centrum gegaan om daar te eten.
Een leuk restaurant, met grote televisieschermen waarop sportwedstrijden werden uitgezonden. Gezellig gegeten en toen iedereen klaar was snel weer terug naar het hotel, want morgen moeten de ski�rs trainen!
Zondag 28 januari
NAAR SALT LAKE CITY!
Hoewel het vliegtuig naar Amerika pas om 11 uur vertrok, moest er vroeg opgestaan worden deze zondagmorgen:
de afspraak was om elkaar om 8.45 te treffen op Schiphol.
Een aantal mensen zou de Nederlandse delegatie voor de Deaflympics 2007 uit komen zwaaien
en eigenlijk moest de bagage al voor die tijd worden ingecheckt.
De meeste ski's zijn al twee weken geleden met een vrachtvliegtuig naar Amerika gestuurd, maar desondanks was er nog een hoop mee te nemen.
Behoorlijk wat overgewicht, maar gelukkig mocht alles mee!
Al die spullen en de jassen met Nederland achterop trokken behoorlijk wat bekijks daar op Schiphol.
Nadat Pieternel door meerdere mensen succes gewenst was, stapten we uiteindelijk het vliegtuig van United Airlines in.
Na een redelijk rustige vlucht, met als minpunt dat de vertoonde films geen ondertiteling hadden,
arriveerden we om ongeveer half acht 's avonds Nederlandse tijd op Chicago O'Hare.
Nadat van iedereen vingerafdrukken en foto's waren gemaakt, mochten we officieel het land in en konden we onze bagage gaan halen.
De koffers hadden we heel snel, maar toen was het wachten op de skischoenen en de ski's�
Even was Pieternel bang voor een herhaling van vier jaar geleden, toen ze mee deed aan de Deaflympics in Zweden
en de bagage pas twee dagen na Pieternels aankomst daar arriveerde.
Gelukkig kwam vandaag alles uiteindelijk toch nog van de bagageband afrollen.
Er was geen stress dat we niet op tijd zouden zijn voor onze volgende vlucht, want er was vier uur overstaptijd.
Tenminste, dat was zo gepland.
Tijdens het wachten werd de vertrektijd van onze vlucht steeds uitgesteld.
Slechte weersomstandigheden waren de reden: veel wind.
Rond een uur of half zeven, Amerikaanse tijd, voor ons gevoel half twee 's nachts,
kregen we te horen dat we waarschijnlijk met een uur zouden vertrekken.
Eenmaal in het vliegtuig meldde de gezagsvoerder dat het vliegtuig te zwaar was en dat er mensen uit zouden moeten.
Er waren namelijk een aantal ski�rs mee en die hadden heel erg veel bagage!
Gelukkig waren er genoeg vrijwilligers die wel een latere vlucht wilden nemen.
Om kwart over acht vertrokken we eindelijk en iets meer dan drie uur later kwamen we aan op Salt Lake City Airport,
waar we werden opgewacht door de organisatie van de Deaflympics.
De Oostenrijkers waren er ook, die waren net iets eerder dan wij aangekomen.
Met vereende krachten is alle bagage in de bus van het hotel gezet en zijn we naar het Best Western gebracht.
Daarna konden we eindelijk echt gaan slapen, na een reis van in totaal ongeveer 24 uur heel fijn!